ardi bones’ suitcase cassette tape:
water-kant een / river-side one
‘t begon als mobile blues-praat-paal-tape-recorder-in-henry’s-koffer
tijdens “de eerste pandemie”, die natuurlijk niet de eerste was,
en ook. niet de laatste zal blijken, deo volente.
https://archive.org/details/kleine-edit-voor-henry-twee-plus
in de koffer op wieltjes, die ook al thuis bood o.a de S.I.R. ( scorographer in residence)
voor www.trasformatorio.net, plaatsten we onder de rollen (voor tekenen en schrijven) een taperecorder en batterijen:
ieder, die de koffer kreeg overhandigd door zijn Voorganger, werd gevraagd om een plekje
bij zijn of haar favoriete rivier te zoeken en daar in de koffer zijn of haar hartekreet te luchten,
op te nemen en of anderszins te documenteren; dan iets genieten wat zich in de koffer bevindt, of er iets aan toevoegen voor een ander..
intuitief, alleen, klein, simpel. (En de koffer kon niet voor of achteruit spoelen; je kon dus maar een keer… en hij kon door zolang we batterijen en (tape-lengte..) hadden.)
opvallend was, voor mij, hoe vaak ( en ook hoe snel al) de koffer bleef steken in modderige ondieptes in bochten van de rivier in dit trage oneindig laagland..: m.a.w. hoeveel mensen de koffer niet durfden aan te nemen, niks durfden toe te voegen; zelfs niet durfden door te geven… was dat omdat ik het alleen zelf een noodzakelijke
beweging uit de apathie en de isolatie vond? was ik niet inspirerend genoeg, te onduidelijk? te duideliojk? heb ik musici onderschat in hun flexibiliteit en improvisatiedurf?
Ik weet het niet. van sommigen begreep ik het wel: er was iemand, die te maken had met een ernstig zieke partner. over anderen was ik teleurgesteld; ze leken zich af te sluiten. Ok.
Op sommigen was ik echt boos: als je dit dan niks vindt; zeg het gewoon en breng de koffer door, naar iemand anders. Maar, zoals vaker in pandemieen en crises: in apathie leert men mensen kennen. Ook nieuwe, gelukkig!
Want de koffer reisde wel verder, en nam een paar krachtige (en mooie) hartekreten op!
(Dank! RP Tikin, Arnold ZeA, Jurgen Moan Veenstra, Thea Visser, DINA, Arie Contrabas v Duijvenvoorde, Tiedo en Jaap, en dank ook Raoul voor toch een paar kleine sound bites….)
En ja, ik moet toegeven dat de ene crisis zo naadloos overging in de volgende (n), dat ik zelf ook niet elke keer ter plekke de vastgelopen koffer kon komen los trekken…
Tot ik eergisteren, bij RP Tikin in de tuin, in de geboortestad van Marinus vd Lubbe, de cassette wist te bevrijden uit de inmiddels kapotte recorder… en samen met RP Tikin kon luisteren naar wat er op stond! Ontroering was ons deel.
En , natuurlijk ook de vraag: is dit nu mislukt? en zo ja; hoe erg is dat? en wat doen we nu?
Ik denk: gedeeltelijk mislukt. en gedeeltelijk vind ik dat jammer.
maar ik denk ook: t geeft wel iets aan… en t roert me ook!
en ik heb het idee dat dit (nu een tapekant van dertig minuten) nog steeds nodig is, en mooi:
daarom: turn the tape, please:
water-kant twee/ river side two
Ik edit wat ik heb, plaats een nieuwe recorder in een nieuwe tas, kleiner, simpeler, stop er nieuwe batterijen in en geef het nog een duwtje: ardi bones post corona yellow blue side b.
nieuwe hartekreten aan nieuwe waterkanten in een tijd van nieuwe onmogelijkheden.
het uiteindelijke resultaat; de opnames en de bijdragen in woord en beeld vormen een kleine geschiedenis binnen de grote geschiedenis die over ons heen raast, maar waar we ook deel van zijn: ik vind het goed om te kunnen horen, hoe we ons er toe verhouden, ook als dat soms niet lukt.
15 maart 2023, waterschap hunze en aa s,
Hansko (voor Ardi Bones)