(….later zaten we in de uiterwaarden van de IJssel en zagen een enorme kip (Majakovskij? Dick Turpin?) z’n snavel aflikken onder het bordje “vermist, wie heeft onze kat Punky gezien?”
de wereld is duidelijk in transitie…)
het mooie optreden van Anne Gillot, haar fluiten, haar adem en haar lijf gaven gisteren nieuwe inhoud aan de begrippen zwevende tonaliteit en “grond-toon”: kan een grondtoon zweven?
in een bijna rituele (maar totaal niet plechtige of opgepoetste) set ontmoetten lichamelijkheid en cerebraliteit (is dat een woord?) elkaar, en ook ons. mij in ieder geval.
bij alles wat met fluiten en orgels -ook een soort fluitverzamelingen tenslotte- te maken heeft, ga je al snel aan klassieke compositieregels, cadenzen van accoordopvolgingen en romantische zelfexpressie voorbij om bij de naakte natuurkunde uit te komen (zo niet, dan klinkt het vaak snel “biscuitjes”).
Speel je over al die regels en vormpjes heen, dan kom je als speler en luisteraar in het gebied van hoog en laag, hard en zacht, textuur en beweging, gebeurtenissen. en op de wip: het spel -en soms de strijd- tussen beheersing en vrij laten, waarbij soms de speler, soms het instrument opeens de grondtoon -afgedwongen door haar (eigen?) boventonen nieuw bepaalt, en soms zelfs de luisteraar dat doet. (in zn brein). wij bewegen mee, door bijna ongemerkt veranderende klankvelden.
dat is lekker.
de set van Jerome Noetinger sloot daar goed bij aan: hoewel statischer en aan z’n plek gebonden, (de set up was gewoon minder mobiel..) toch ook lichamelijk en dansbaar: (deze muziek ervaar ik echt beter als ik niet zit) ook hier natuurkunde: trilling van lucht en het versnellen en vertragen daarvan, verhogen en verlagen van pitch en volume, en dat dan “gewoon” door n beetje duwen en trekken, en wat magnetisme. Sjamanistisc-hanaloge electro: (Jasna was soms ook even daar…..) geconcentreerd. Misschien net iets te lang om niet eenrichtingsverkeer te worden. (en ook dat hoort erbij.)
mijn enige “maar” bij het concert:
soms zoek ik nog de koppeling met het derde, voor mij belangrijk muzikaal element: de koppeling van beweging van lucht met de wereld om ons heen:
hoewel geen voorstander van “expliciete boodschappen” (want die zitten als het goed is al in het medium, moment en plaats van presenteren.) en zelf houdend van “muziek over muziek” (daarin ben ik een Stravinskij-fan), merk ik dat ik troost, of zelfs bemoediging -ok..ok.. het was een zondagsconcert, vooruit: energie – haal uit die concretere koppeling van het muzikale materiaal aan een “sociale” (of soms zelfs politieke). Maar dat is persoonlijk (pun intended).
Wat Harco Rutgers in de Perifeer doet behelst dat alles misschien al een beetje: omdat hij dat hier doet en zo, over langere tijd en zonder commentaar de dingen naast elkaar presenteert:
sterk, onafhankelijk en ook gewoon mooi:
Hoe Anne Gillot vertelde over mensen, -geen schildpadden- en later haar concert afsloot met haar kwetsbare rug – open- naar ons toe.
hansko
gebeurtenis:sen : Anne Gillot en Jerome Noetinger bij de Perifeer (in Deventer,14 mei)
een dag na Jan van Grootheest en Jiska ter Bals , Oscar-Jan Hoogland c.s. en Peter Zegveld in Semai/deRuimte (Amsterdam Noord,13 mei). Als ‘recensent’ mag ik dat noemen omdat de ene gebeurtenis samenviel met de andere: gelukkig gebeuren er ook goede dingen, “in’ perfecte gelijktijdigheid” en veroveren we zo weer wat grenzelozer speelveld in een harde wereld met nog steeds te veel loopgraven.
is de bbh radiouitzending op radioantidoto met jan van grootheest, jiska ter bals, razorblade jr, dario castello, oscar-jan hoogland en ibellisse inca and the galactic green….
