3 juni speelde ik met Plan Kruutntoone in Haarlem, t Patronaat.
We speelden ter eere van Hof (Igor Hofbauer, tekenaar uit Zagreb, die ook een aantal plakati voor ons maakte als we in die contreien speelden)
Voorbereiding concert verliep zeer hectisch. Concert zelf was heerlijk spelen: Ivica ( No Rehearsal Required) Kosavic was gast en bedde ons tijdens de soundcheck zo lekker in in een laag geluid, dat die soundcheck naadloos over liep in een bijna geheel geimproviseerd concert, met materiaal van het yoorsproject, maar ook hele oude liedjes in heel nieuwe jassen: humpacoma met alleen een gitaar, blazers en accordeon (?).
Publiek heeft genoten, zo bleek. Wij ook, we waren voortdurend verrast. Ik voel me alsof ik een stukje van de berg af mag fietsen ( na een hele tijd ertegen op heb gemoeten…) Op sommige momenten, luisterend naar Volken, al spelend naar mijn linkerhand gekeken om te horen wat deze toevoegt, geheel vrij zijn gang gaand, maar toch onder mijn controle lijkend te zijn; ik grijns om wat ik hoor en hoe ik m zie spartelen. ( mijn hand dus, niet Volken…) Nu! Nu! Nu!
2 thoughts on “hof in haarlem”
Comments are closed.
Once upon a time. I see a man. He is on the ground. He is in front of my door. I run. The sun of a june’s afternoon. He is drunk. I feel is breath. He is clean dressed, unshaven. With eczemes that stands for hugs from phisician’s chemicals. He is drunk, and cryes. Some old lady on a bike stops. They call the ambulance. He talks. He talks dutch. He talks about he thought he was dying. I say:”nobody dies in a day like today”. I go upstairs and grab a cushion for his head.
Ambulance arrives. They say: “hallo Jarun”. He lives few doors forward the street, he is alcoolist, is the 5th time we take him up this week.
I see his eyes. He was a man in need and now he feels a unmasked drunkyard. I walk back home, with my cushion under my arm.